جنگل و کوه‌و درختان را؛ به‌یغما بُرده‌اند
چه بلائی؛ بر سر ِ ایران ِ ما آورده‌اند
در عجب هستم؛ نمی‌ماند به‌رویِ دل‌شان
بس‌که کوه‌وجنگل این‌آدم‌نماها خورده‌اند
کوه را کندند و در قلبش؛ که اُفتاد شکاف
سیل ِ طغیان‌گر؛ که راهش - گشت صاف
از مسیر ِ رودخانه؛ چون - نموده انحراف
از خرابی‌های آن؛ پیر و جوان، افسرده‌اند
سبزه‌ها خُشکید و ؛ سکّه‌ها برداشت
سُفره‌ی ِ هفت‌سینِ ما؛ "سین" کم نداشت
سیل؛ "سین" دارد - خدا - امّا داغ کاشت
داغ ِ سنگینی که ملّت؛ کاملاً پژمرده‌اند
حداقّل - گو به باران؛ تا نبارد، روز و شب
مانده‌ام؛ از کار ِتان - پروردگارا در عجب
این‌چُنین؛ بر مردم ِ ایران - نمودید غضب
باز خلق؛ دل را، به الطاف ِ شما سپرده‌اند
مردم ِ درمانده را - بنگر؛ مُقلب َ القلوب
در عذاب‌ند؛ از شمالِ میهنم، تا به جنوب
مردمی؛ محجوب و هم - نجیب و خوب
دل‌شکسته - داغ دارند و، همی آزرده‌اند
جای ِ تبریک - شاد باش و تهنیت ایران
عید ِ این مردم؛ عزا شُد - #تسلیت_ایران
از دست ِ مسئول ِ بدون ِ خاصیت ایران
درد ِ مردم را نمی‌بینند؟ گوئی مُرده‌اند !
عاقبت؛ بُغض ِ گلویم - مرا خواهد کُشت
زخم‌های ِ وطنِ من؛ دوتا کرده‌ست پُشت
درد را؛ حسّ می‌کنم - تا بر سر ِ انگُشت
در وجودم؛ درد و غم‌هایم، بس‌فشُرده‌اند
حسن_جهانچی
۵ فروردین‌ماه - ۱۳۹۸
HasanJahanchi
درباره این سایت