یک شعر قدیمی به مناسبت؛
روز مبارک معلم
آن دبیر - آموزگار - معلم و استاد
هر کجا هستند؛ دلشان خوش باد
"آب" و "باران" و "نان" و "بابا" را
با دل و جان ِ خویش؛ یادم داد
مصرعی را، برای ِ ما - می‌خواند:
« میهن ِ خویش را - کنیم آباد »
از برایِ حساب و شمارش و آمار
یادمان داده بود؛ همه اعداد
جمع و تفریق‌و ضرب و تقسیمی
که بـرای ِ حساب؛ شـُد ایجاد
من ز ِ لطفش؛ همیشه ممنونم
که ز ِ سعی‌اش؛ گشته‌ام باسواد
بعدِ سال‌ها؛ درس‌و مشقِ مدرسه
درد ِدل می‌کنم با او - کمی انتقاد
"آب" و "نان"ی؛ که یادمان دادید
گفته بـودید؛ که " بـابـا داد . "
کاش که - یاد مان می‌دادید:
روزگار ِ پـدر - داده‌است بر باد !
کمرش؛ خم نمود - به زیر ِ ستم
تا که راضی کُنَد؛ زن و اولاد !
گفته بودید؛ که " آمده باران .
زیر ِ باران؛ همیشه هستیم شاد "
نشنیدم بگوئید؛ که تُندی ِ باران
از دو تار ِ موی ِ ن؛ شَوَد ایجاد !؟
این عدد ها؛ که یادمان دادید .
از "نجوم"ی ِ آن؛ نگفته‌اید - فریاد
ز ِ "رقم" گفته‌ائید و "آمار"ی .
"جمع" و "تفریق" - داده‌اند بر باد
کاش، گفته بودید - که این آمار:
با دروغ و فریب - میشود ایجاد
یادمان داده‌اید؛ که بنویسیم .
یا بخوانیم - فقط همین؟ ای داد !
از حقـایق؛ چــرا نفـرمـودید ؟
از ستم - ظلم - این‌همه بی‌داد !
تو ببخش - مهربان، معلم ِ خوبم
جمله‌ی ِ آخر ِ من است - به انتقاد
با دوروئی، ستم - دروغ، با تبعیض
" میهن ِ خویش را - کُنیم آباد ." !!؟
#حسن_جهانچی
۱۲ اردیبهشت ماه - ۱۳۹۶
مصادف با روز_معلم
HasanJahanchi
درباره این سایت