از مردی پرسیدند بچه‌ات را بیشتر دوست داری یا همسرت را
پاسخ جالبی داد :
گفت: بچه‌ام را عاشقانه و زنم را عاقلانه دوست دارم!!
گفتند یعنی چه ؟
گفت من عاشق بچه‌ام هستم؛ همه کارهاش رو دوست دارم٬
همه افکارش رو و همه حرکاتش رو
همه چیزش برایم زیباست
حتی اگر برای دیگران بد باشد
ولی همسرم را عاقلانه دوست دارم.
دختر زیبای رویاهای من وقتی با من ازدواج کرد
زیباترین موها رو داشت؛ بنابرین الان که بین موهای زیبایش موهای سفید می بینم من آن موهای سفید را می‌پرستم.
وقتی با من ازدواج کرد صورتش بسیار زیبا بود. حالا که چروکهای صورتش را می‌بینم من آن خطهای صورتش رو سجده می کنم.
وقتی از دست من عصبانی می شود و سکوت می کند من آن سکوت را دوست دارم.
وقتی به خاطر من چندین سال با ناملایمات ساخته، من آن ساختنش را دیوانه‌وار دوست دارم.
پس من نسبت به همسرم عاقلانه عاشق هستم.
زن هر چقدر هم که بزرگ شود،
همسر شود،
مادر شود،
درونش هنوز هم دختری کوچک، چشم انتظار است، انتظار می کشد برای
لوس شدن،
محبت دیدن،
دستی می خواهد برای نوازش،
و چشمی برای ستایش.
مهم نیست چند ساله شدی، زن که باشی،
دنیای درونت همیشه صورتی ست.
پ.ن: در نهایت برای اینکه همسر خوبی باشیم باید آموزش ببینیم و تمرین کنیم؛ چه زن باشیم و چه مرد؛ چه بابا باشیم چه مامان.
درباره این سایت